Το Κυπριακό στη βαριά σκιά του “Σχήματος 3+1”

… βλέπουμε την αποσύνδεση με την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και την διασύνδεση του με το τι συμβαίνει στην Ανατολική Μεσόγειο… βεβαίως πίσω από τούτα όλα τα πράγματα είναι το μεγάλο ζήτημα της Ενέργειας.

Φέτος ο Μούδουρος επαναλαμβάνει πως

το κυπριακό για την Τουρκία είναι ζήτημα της ανατολικής Μεσογείου. … σχετίζεται με τους ανταγωνισμούς … και με τα ζητήματα της ενέργειας σε αυτή την περιοχή.

Αυτά ισχύουν για όλους όσους εμπλέκονται στα της Α. Μεσογείου, ανάμεσα στους οποίους η Ελλάδα, Κυπριακή Δημοκρατία, ΗΠΑ, και Ισραήλ. Επίσης – παρόλο που τελευταία ακούγονται και οι αγωγοί ηλεκτρικής ενέργειας – «ενέργεια» σημαίνει πάνω από όλα «υδρογονάνθρακες».

Όπως είχα επίσης αναφέρει πέρσι, έχουμε πια την «υδρογονανθρακοποίηση του κυπριακού», (από χαρακτηρισμό στον τίτλο άρθρου ακαδημαϊκού σε τουρκοκυπριακό πανεπιστήμιο του 2017.) Αυτοί οι ανταγωνισμοί της Α. Μεσόγειου και τα “ζητήματα ενέργειας” – οι υδρογονάνθρακές της – συνδέονται και με τη συνενοχή του δίδυμου Ελλάδα-Κυπριακή Δημοκρατία στην γενοκτονία των Παλαιστινίων.

Αυτά μπορούμε να τα διαπιστώσουμε από το γνωστό ως νομοσχέδιο Menendez-Rubio που ψήφισε σε Νόμο το 2019 η βουλή των αντιπροσώπων των ΗΠΑ. Στον τίτλο δηλώνεται ότι στόχος του είναι η υποστήριξη ενός «συνεταιρισμού ασφάλειας και ενέργειας στην Α. Μεσόγειο». Ο Νόμος επισημοποιεί την συμμετοχή των ΗΠΑ σε μια συμμαχία γνωστή ως «Σχήμα 3+1», μεταξύ της Ελλάδας, Κυπριακής Δημοκρατίας, Ισραήλ (οι 3) και ΗΠΑ (ο «+1»). Στην ιστοσελίδα της Ανατροπής υπάρχει μια εκτενέστερη παρουσίαση του Νόμου και του «Σχήματος 3+1» και αγγλική μετάφραση της.

Στο κείμενο του νόμου αναφέρονται η στρατιωτική φύση του, ο αντι-τουρκικός (από τους 4), και αντιρωσικός (από τις ΗΠΑ) προσανατολισμός του, ότι είναι συνεταιρισμός για τον έλεγχο – και προστασία από την απειλή της Τουρκίας! – των υδρογονανθράκων της Α. Μεσογείου, και επίσης αναφέρεται, 3 χρόνια πριν την εισβολή στην Ουκρανία, η επιδίωξη των ΗΠΑ να χρησιμοποιηθεί το φυσικό αέριο της Α.Μεσογείου για «απεξάρτηση» της Ε.Ε. από το Ρωσικό φυσικό αέριο.

Η συμμετοχή Ελλάδας-Κυπριακής Δημοκρατίας στο «Σχήμα 3+1» υποδεικνύει ότι η πολιτική του «εθνικού κορμού» Κυπριακής Δημοκρατίας και Ελλάδας είναι alive and kicking, παρόλες τις μπούρδες για το ανεξάρτητο Κυπριακό κράτος απέναντι στον Τούρκο εισβολέα. Αυτό το επιβεβαιώνουν άλλες τριμερείς (Ελλάδας-Κυπριακή Δημοκρατίας με Χ, όπου Χ Αίγυπτος, Ιορδανία ακόμα και Παλαιστίνη!) πέρα από εκείνη με το Ισραήλ (+ΗΠΑ). Καμμιά έκπληξη λοιπόν από την μετά τέσσερα χρόνια άνευ όρων υποστήριξη του Ισραήλ και της εξέλιξης της καταπίεσης των Παλαιστινίων σε γενοκτονία, από την Κυπριακή Δημοκρατία και Ελλάδα.

Το περιβάλλον της προσπάθειας επίτευξης λύσης ΔΔΟ στο Κυπριακό, που αντιμετωπίζεται ως το σημαντικότερο καθήκον από την συντριπτική πλειοψηφία της ε/κ Αριστεράς, είναι πολύ διαφορετικό από το 2004, την εποχή της «παρά λίγο λύσης». Τότε όλος ο Δυτικός κόσμος έπεσε κυριολεκτικά επάνω στους ε/κ για να ψηφίσουν ΝΑΙ, ενώ η Τουρκία θεωρούνταν υπόδειγμα καλής συμμάχου από Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες. Τώρα ΗΠΑ και Βρυξέλλες βλέπουν το Κυπριακό σαν ευκαιρία να βάζουν στη θέση της την ανυπάκουη Τουρκική άρχουσα τάξη, στηρίζοντας έτσι την «αδιαλλαξία» της ελληνοκυπριακής άρχουσας τάξης.

….
Όπως η υπόλοιπη κυπριακή αριστερά, ο Μούδουρος εστιάζει το ενδιαφέρον του στα, αρκετά απίθανα με τις γεωπολιτικές περιστάσεις, Λύση – Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία – Επανένωση. Δεν ασχολείται με την συμμετρία της κυριαρχίας της «ενέργειας και Ανατολικής Μεσογείου» σαν την καθοριστική παράμετρο του Κυπριακού Προβλήματος, όχι μόνο για την Τουρκία αλλά για όλους. Ούτε με τη σχέση της κλιματικής αλλαγής με τις έρευνες για κοιτάσματα και νέες επενδύσεις σε υποδομές εξόρυξης υδρογονανθράκων που χαρακτηρίζουν τους ανταγωνισμούς στην Α. Μεσόγειο. Ίσως δεν είναι τυχαίο που χρησιμοποιεί τον όρο «ενέργεια» αντί για υδρογονάνθρακες/ορυκτά καύσιμα που παραπέμπουν αμέσως σε αυτήν.

Και όμως, είναι μια σχέση που ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, στηριζόμενος στα δεδομένα και μελέτες των μεγαλύτερων επιστημονικών οργανισμών στην ιστορία της ανθρωπότητας, έχει χαρακτηρίσει «τρέλα».

Χαρακτηριστικά των εμμονών όλης σχεδόν της κυπριακής αριστεράς είναι τα παρακάτω, από έναν από τους σημαντικότερους διανοούμενους του χώρου, τον Νιαζί Γκιζίλγιουρεκ:

Το ομοσπονδιακό κράτος είναι μια πρόταση για μόνιμη ειρήνη στην Κύπρο. Είναι ένα όραμα για το μέλλον που διασφαλίζει την ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων …. Το πάρε-δώσε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων είναι δευτερεύουσας σημασίας. Το ζητούμενο είναι η αιώνια ειρήνη.

Το ζήτημα δεν είναι μόνο οι κίνδυνοι για την ειρήνη στην Κύπρο, όταν ο πόλεμος έρχεται από τόσες μεριές από έξω. Ακόμα και εσωτερικά, οι πιθανότητες «ειρηνικής συμβίωσης των δυο κοινοτήτων» στον σημερινό καπιταλισμό της πολυκρίσης… (ακόμα και το στρες από μελλοντική κλιματική αλλαγή από μόνο του… ) είναι ισχνές, ακόμα και αν αγνοούμε τη συνεχιζόμενη ύπαρξη του “εθνικού κορμού” όπως αυτός αποκαλύπτεται ανάμεσα σε άλλα και στο “Σχήμα 3+1”. Και το πάρε-δώσε, που μπορεί να αφορά κρίσιμα, όχι για τους κύπριους αλλά για την ανθρωπότητα ζητήματα – υδρογονάνθρακες, ΝΑΤΟ… – κάθε άλλο παρά δευτερεύουσας σημασίας πρέπει να θεωρείται.

Επίσης η Ελένη Μαύρου με την ευκαιρία του Συνεδρίου «Κυπριακό ώρα μηδέν» του ΑΚΕΛ, γράφει:

Η παρέλευση του χρόνου χωρίς λύση οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σ’ αυτό που αγωνιζόμαστε να αποτρέψουμε: τη διχοτόμηση. Και οι κίνδυνοι από την οριστικοποίηση της διχοτόμησης είναι ξεκάθαροι: ανασφάλεια, μια μόνιμη εστία έντασης…

Η «διχοτόμηση» θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ανασφάλεια και την ένταση; Το ΑΚΕΛ βάζει το κάρο μπροστά από το άλογο. Δεν είναι το υδρογονανθρακοποιημένο Κυπριακό που δημιουργεί την ανασφάλεια και χειροτερεύει τις εντάσεις. Είναι τα κρίσιμα γεωπολιτικά «ενεργειακά», οι υδρογονάνθρακες της Α. Μεσογείου και τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στη Μ. Ανατολή.

Αν η αριστερά και η συνειδητή εργατική τάξη της περιοχής (όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά και στις Ελλάδα και Τουρκία) θέλει να μειώσει τις εντάσεις, πρέπει να επιτεθεί στην ρίζα του κακού, την σύγκρουση για τους υδρογονάνθρακες της Α. Μεσογείου. Αντί για την ατυχέστατη θέση του ΑΚΕΛ για την χρήση των υδρογονανθράκων ως κίνητρο για τη λύση, χρειάζεται ένα πολυεθνικό μαχητικό κίνημα για να «μείνουν κάτω από τη θάλασσα». Αυτό μπορεί να πετύχει δυο πράγματα. Να αφαιρέσει το μήλο της έριδας για τις αστικές τάξεις και να μειώσει την ένταση, άσχετα με το πώς αυτό μπορεί να επηρεάσει την “Λύση ΔΔΟ Επανένωση”. Και να προωθήσει το σημαντικότερο καθήκον μας, την συμβολή μας στον «μετριασμό» – κατά την ορολογία του ΟΗΕ – της κλιματικής αλλαγής.

Στο “Σχήμα 3+1”, τη συμμαχία για την “ασφάλεια και την ενέργεια στην Α. Μεσόγειο”, φανερώνεται η παγκόσμια σημασία της ε/κ αριστεράς, επειδή η λιλιπούτεια άρχουσα τάξη μας, ο λόχος του παγκόσμιου εχθρού που αντιμετωπίζουμε στο τοπικό χαράκωμα του ταξικού πολέμου, παίζει έναν δυσανάλογο με το μέγεθος της ρόλο σε πολλά μέτωπα παγκόσμιας σημασίας. Στην Γενοκτονία στη Παλαιστίνη, στην ιμπεριαλιστική πόλωση ανάμεσα σε ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Κίνα και σύγκρουση με την Ρωσία, και στην Κλιματική Κρίση.

LOOK UP! (Αν δεν είδατε την ταινία “Don’t Look Up”οπωσδήποτε δέστε την) Για μια relevant – σχετική Αριστερά. Που αντιλαμβάνεται και αντιδράει στις υπαρξιακά επικίνδυνες σύγχρονες παγκόσμιες πραγματικότητες, από την συνενοχή σε γενοκτονία ως τους κινδύνους ιμπεριαλιστικής πόλωσης και σύγκρουσης και την κλιματική κρίση. Αντί να είναι η κυπριώτικη, αναποτελεσματικά φιλειρηνική και προοδευτική ουρά του ελληνικού αστικού αλυτρωτισμού.