Σε συνθήκες ενός Τρίτου Παγκόσμιου Πολέμου τι θα πρέπει να κάνουν οι δύο κοινότητες στην Κύπρο.

Μπορεί ο σύγχρονος κόσμος να θεωρούσε ότι οι διαφορές μπορούν να επιλύονται ειρηνικά και το εγχείρημα της ΕΕ να φαινόταν ότι μπορούσε να είναι ένα διαζευκτικό παράδειγμα, όλα όμως καταρρεύσαν σε μερικές βδομάδες με την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία. Σταδιακά αντιληφθήκαμε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είχε αρχίσει να χτίζεται 15 χρόνια πριν ενώ σε 2 βδομάδες οι Αμερικανοί κατάφεραν να φέρουν την Ευρώπη υπό τον έλεγχο τους αποκόπτοντας την ενεργειακή σύνδεση Ρωσίας και Ευρώπης και εξαρτώντας την ενεργειακά από τις ΗΠΑ. Η δημιουργία εντάσεων μεταξύ Κίνας και Ταιβάν έχουν αυξηθεί ενώ γινόμαστε μάρτυρες μια πρωτοφανούς γενοκτονίας στη Παλαιστίνη που τώρα έχει επεκταθεί και στο Λίβανο. Η πρωτοφανής κινητοποίηση δυνάμεων των ΗΠΑ στη περιοχή και ο εξοπλισμός των αδίστακτων δολοφόνων του Ισραήλ με κάθε σύγχρονο όπλο δεν είναι μια απλή αντίδραση σε μια επίθεση της Χαμάς. Είναι έκφραση μιας ευρύτερης στρατηγικής στην περιοχή.

Τώρα οι ΗΠΑ βρίσκονται και εντός των τειχών. Φυσικά εδώ και πολλά χρόνια είναι γνωστό ότι οι Αμερικανοί αξιοποιούν τις Βρετανικές Βάσεις και αυτές πλέον είναι ουσιαστικό μέρος των πολεμικών τους δραστηριοτήτων στην ευρύτερη περιοχή. Οι πληροφορίες λέν ότι το κέντρο ελέγχου των drones που κτυπούν από Ουκρανία μέχρι τη Μέση Ανατολή βρίσκεται στο Ακρωτήρι. Τώρα όμως Αμερικάνικα μαχητικά χρησιμοποιούν τη βάση στη Πάφο ενώ η ναυτική βάση στο Μαρί αναβαθμίζεται απευθείας από τους Αμερικανούς για δική τους χρήση.

Με το πρόβλημα μας άλυτο και τις συνομιλίες σε αδιέξοδο βρισκόμαστε σε μια νέα κατάσταση πραγμάτων. Οι Αμερικανοί φυσικά επιβεβαιώνουν ότι η πολιτική τους για μια Διζωνική, Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα παραμένει αναλλοίωτη. Είναι προφανές ότι η παρούσα στρατηγική των Αμερικανών συνεχίζει να εξυπηρετείται από μια επίλυση των προβλημάτων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας με μια αναβαθμισμένη σχέση με ΕΕ και αυτό περιλαμβάνει φυσιολογικά και λύση του Κυπριακού με στόχο η Τουρκία να παραμείνει στη δική τους σφαίρα επιρροής. Η ραγδαία όμως αναβάθμιση των σχέσεων Κυπριακής Δημοκρατίας με ΗΠΑ και η προφανής άτυπη και χωρίς όρους επέλαση των Αμερικανών στην Κύπρο ( άτυπες στρατιωτικές βάσεις) με την ταυτόχρονη έντονη παρουσία των Ισραηλινών στην Κύπρο μήπως ενισχύει την προοπτική λύσης ή την βάζει στο ψυγείο. Με άλλα λόγια μήπως η δυνητική επίλυση του Κυπριακού με την εξουσία να μεταφέρεται στην Ομόσπονδη πλέον Κυβέρνηση να κάνει πιο δύσκολη την άτυπη χρήση του Κυπριακού εδάφους από Αμερικανούς και Ισραηλινούς; Σε τέτοια περίπτωση πιθανόν κανείς να μην βιάζεται για την επίλυση του Κυπριακού.

Το πως θα εξελιχθεί η παγκόσμια σύρραξη κανείς δεν ξέρει, ούτε ακόμα γνωρίζουμε σε ποια έκταση θα είναι τυχόν γενίκευση της σύγκρουσης στη Μέση Ανατολή. Αυτό όμως που νομίζω είναι βέβαιο, είναι ότι η Μέση Ανατολή θα παραμείνει Ζώνη σύγκρουσης των δύο ή περισσοτέρων πόλων που θα προκύψουν από την έκβαση αυτής της παγκόσμιας σύρραξης με την Κύπρο να βρίσκεται στη πρώτη γραμμή.

Σε αυτές τις συνθήκες τι πρέπει εμείς οι Κύπριοι να κάνουμε; Για να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα χρειάζεται να κοιτάξουμε λίγο πίσω. Μέχρι τη θλιβερή απόφαση του ΑΚΕΛ να υιοθετήσει την πολιτική της Ένωσης, μια περίοδο όπου οι δυό κοινότητες άρχισαν να παίρνουν χωριστούς δρόμους. Τη δύσκολή περίοδο του ’50 και ’60 κατά τη διάρκεια της οποίας μπορεί η Αριστερά κατά καιρούς να επιδείκνυε έγνοια για τη άλλη κοινότητα όμως κατά κύριο λόγο οι κοινότητες ακολουθούσαν τον δικό τους δρόμο. Το ίδιο και στα επόμενα χρόνια, τόσο πριν όσο και μετά το 1974. Η αλληλεγγύη και κοινή δράση των δύο κοινοτήτων ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Παραδείγματα τέτοιας αλληλεγγύης όπου σώθηκαν ζωές υπήρξαν μεταξύ απλών ανθρώπων. Λαμπρά παραδείγματα που πρέπει να αναδεικνύουμε. Κατά οργανωμένο τρόπο όμως όχι. Αποτέλεσμα ήταν οι εθνικιστές και οι ξένοι να έχουν εύκολο έργο για να επελάσουν και να καταστρέψουν τον τόπο προκαλώντας τόσο πόνο.

Θα συνεχίσουμε να είμαστε εύκολη λεία για όποιο έχει διαφορετικό όραμα για τον τόπο μας; Ή θα αναζητήσουμε τρόπους επιβίωσης, αναζητώντας να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις. Δεν έχουμε άλλο όπλο από το κοινό μας όραμα, το κοινό συμφέρον των εργαζομένων της Κύπρου στο σύνολο της. Η κοινή μας φωνή, η κοινή μας δράση με ένα οργανωμένο και αποτελεσματικό τρόπο είναι το όπλο μας για να αντιμετωπίσουμε τους δύσκολούς καιρούς που έρχονται.

Περνούμε μια δύσκολη περίοδο και ο πιο πάνω στόχος ακούγεται ευσεβοποθισμός. Η κοινωνία είναι απογοητευμένη, παραμένοντας αδρανής στην αντιμετώπιση της κατάστασης. Χρειάζεται να δώσουμε προοπτική. Περιμένοντας απλώς να προκύψουν θετικές εξελίξεις δεν είναι αρκετό. Πρέπει να δείξουμε στον κόσμο ένα διαφορετικό δρόμο. Δεν αρμόζει στην Αριστερά να περιμένει. Οφείλει να οργανώνεται και να προχωρεί. Ο κάθε Ελληνοκύπριος και Τουρκοκύπριος, ο κάθε Κύπριος θα πρέπει να ξέρει ότι δεν είναι μόνος. Να νοιώθει ότι ανήκει σε ένα κίνημα που ανοίγει δρόμους. Να βρούμε παραδοσιακούς και νέους τρόπους οργάνωσης που να βοηθήσουν τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους. Να βρούμε νέους συνεταιριστικούς τρόπους που η νέα γενιά να μπορεί να δουλέψει μαζί. Να αξιοποιήσουμε την τεχνολογία, ηλεκτρονικές πλατφόρμες, νέους τομείς δραστηριότητας κλπ. κλπ. Αλλά πάνω απ’ όλα χρειαζόμαστε κοινή πολιτική ομπρέλα, κοινή χάραξη στρατηγικής, κοινό προσανατολισμό. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε στο συνήθη τρόπο δουλειάς. Δεν μπορούμε να παραμένουμε δύο ανεξάρτητες οντότητες που συνεργάζονται κατά καιρούς. Αυτό μοιάζει με την πολιτική που επιθυμούν οι εθνικιστές, τα δύο κράτη. Αυτό που οραματιζόμαστε για την Κύπρο θα πρέπει να το κάνουμε εμείς πρώτα πράξη.

Αν δεν το κάνουμε θα μείνουμε και πάλι ουραγοί της ιστορίας. Και οι καιροί δεν συγχωρούν.