Αθηνά Καρυάτη- 16/11/2024
Η κυπριακή καθεστηκυία τάξη, όπως και αλλού, λαμβάνει αποφάσεις με τον λεγόμενο «πραγματισμό», σύμφωνα με τα συμφέροντά της. Έτσι, ενώ η Κυπριακή Δημοκρατία από την αρχή της ύπαρξής της γίνεται μέλος του Κινήματος των Αδεσμεύτων το 1961 και αναπτύσσει μια ισχυρή φιλοαραβική εξωτερική πολιτική, ταυτόχρονα η καθεστηκυία τάξη δεν θέλει να αποξενωθεί από το νέο κράτος, το Ισραήλ, και τις σχέσεις που έχει με τον διεθνή ιμπεριαλισμό.
Αυτή η μάχη για το σε ποιο «στρατόπεδο» ανήκει η Κυπριακή Δημοκρατία, στη Δύση ή την Ανατολή, δεν είναι ιδεολογική αλλά υλική. Επομένως, η ένταξη στο Κίνημα των Αδεσμεύτων οφείλεται επίσης στη στάση των αραβικών χωρών προς την Τουρκία μετά το 1974. Ενώ ο Οργανισμός Ισλαμικής Συνεργασίας ήταν ευνοϊκός προς την Τουρκία κατά τη διάρκεια του πολέμου, πολλές αραβικές χώρες, όπως η Συρία και η Αλγερία, κατέληξαν να επικρίνουν την Τουρκία μετά το δεύτερο στάδιο της εισβολής. Η ΟΑΠ (PLO) επίσης καταδίκασε τις ενέργειες του τουρκικού στρατού, ενισχύοντας το αίσθημα των Ελληνοκυπρίων προς την Παλαιστίνη.
Οι διαδοχικές δεξιές κυβερνήσεις προώθησαν επίσης στενές σχέσεις με την Παλαιστίνη, διατηρώντας παράλληλα κάποιες διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ. Ωστόσο, η τελευταία σχέση χαρακτηριζόταν ως «ψυχρή» και από τις δύο πλευρές μέχρι το 2011.
Σήμερα, η καθεστηκυία τάξη έχει λάβει μια σαφή φιλοϊσραηλινή θέση. Αν και δηλώνουν ότι παρέχουν βοήθεια στους Παλαιστίνιους, αυτή η βοήθεια δεν είναι ούτε μια σταγόνα στον ωκεανό, ενώ ταυτόχρονα η υποστήριξη και η βοήθεια της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας προς το Ισραήλ, τις ΗΠΑ (π.χ. πρόσφατη χρήση του αεροδρομίου της Πάφου από την αμερικανική αεροπορία) και το Ηνωμένο Βασίλειο (π.χ. συνεχιζόμενη χρήση των βάσεων στο Ακρωτήρι) δεν συγκρίνεται.
Αυτή η αλλαγή στρατοπέδου δεν αντικατοπτρίζει μόνο την πολιτική του «ανήκουμε στη Δύση». Η Κυπριακή Δημοκρατία, μαζί με την Ελλάδα και τις ΗΠΑ, βρίσκεται σε μια επίσημη συμμαχία με το Ισραήλ, γνωστή ως το «Σχήμα 3+1». Και αυτό, για χάρη των τοξικών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων του επικίνδυνου ελληνοκυπριακού καπιταλισμού.
Αυτή η ενεργειακή-στρατιωτική συμμαχία των τεσσάρων στοχεύει να ελέγξει και να εκμεταλλευτεί τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου, να αντικρούσει την απαίτηση της Τουρκίας για μερίδιο στους ενεργειακούς πόρους της περιοχής (ΑΟΖ, υδρογονάνθρακες, γραμμές διανομής ηλεκτρισμού) και να «απεξαρτήσει» την ΕΕ από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Δυστυχώς, αυτή η στροφή της καθεστηκυίας τάξης φέρει την υπογραφή της Αριστεράς.
Η Αριστερά, που από τις δεκαετίες από την έναρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας και μέχρι τη δεκαετία του ’80 θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι εκπροσωπείται τόσο από το ΑΚΕΛ όσο και από την ΕΔΕΚ, ήταν πολύ ισχυρός σύμμαχος των Παλαιστίνιων. Μετά το 1974, η ΕΔΕΚ είχε στενές σχέσεις με την Παλαιστινιακή αντίσταση. Μέλη της ΕΔΕΚ έλαβαν στρατιωτική εκπαίδευση σε παλαιστινιακά στρατόπεδα στη Μέση Ανατολή, ενώ Παλαιστίνιοι μαχητές επισκέπτονταν τα κυπριακά βουνά για να κάνουν στρατιωτικές ασκήσεις με τη βοήθεια της ΕΔΕΚ.
Το ΑΚΕΛ διατηρούσε επίσης δεσμούς με παλαιστινιακές οργανώσεις. Πολλοί Παλαιστίνιοι που μετανάστευσαν στην Κύπρο εντάχθηκαν στην ΕΔΕΚ και το ΑΚΕΛ. Μέχρι το 2011 οι διαδηλώσεις κατά των επιθέσεων στους Παλαιστίνιους από το Ισραήλ απαντήθηκαν στη Λευκωσία με μαζικές διαδηλώσεις έξω από την ισραηλινή πρεσβεία. Σήμερα, το πλησιέστερο που μπορούμε να φτάσουμε στην πρεσβεία είναι περίπου ένα χιλιόμετρο.
Το 2011 και το 2012 σηματοδότησαν μια μεγάλη στροφή. Στις 16 Φεβρουαρίου 2012, για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Κράτους του Ισραήλ, ένας Ισραηλινός Πρωθυπουργός επισκέφθηκε την Κύπρο – ο Μπενιαμίν Νετανιάχου – και προσκλήθηκε και συναντήθηκε με τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας – Δημήτρη Χριστόφια.
Αν και οι δεξιές κυβερνήσεις που ακολούθησαν την προεδρία Χριστόφια υπέγραψαν πολύ πιο επικίνδυνες στρατιωτικές συμφωνίες με το Ισραήλ, εμπλέκοντας το νησί σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις που σήμερα δίνουν στον Νασράλα λόγο να απειλεί ότι η Κύπρος μπορεί να είναι στόχος, ήταν η κυβέρνηση Χριστόφια του ΑΚΕΛ που έδωσε το πράσινο φως και τη δικαιολογία για τη στροφή στις σχέσεις.
Η παραπλανητική θέση της Αριστεράς, νότια και βόρεια της Πράσινης Γραμμής, ότι οι υδρογονάνθρακες είναι το «αέριο της ειρήνης» έχει προκαλέσει πολύ μεγάλη ζημιά στην Αριστερά και στο κίνημα για την ενοποίηση του νησιού. Από την έναρξη της εξερεύνησης το 2011, 4 στρατοί (ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, Ρωσία) υποτίθεται ότι προστατεύουν την περιοχή, ενώ ο ελληνικός και τουρκικός στρατός έφτασαν το 2020 πολύ κοντά σε θερμό επεισόδιο στο Καστελόριζο.
Οι υπογραφές των στρατιωτικών συμφωνιών με το Ισραήλ δένουν την Κυπριακή Δημοκρατία με το Ισραήλ στο υψηλότερο επίπεδο. Δίνουν στην καθεστηκυία τάξη την “δικαιολόγηση της υποχρέωσης” να συμμετέχει στη γενοκτονία που συντελείται σήμερα.
Ποιους κινδύνους ενέχει η σύσφιξη των δεσμών μεταξύ Κυπριακής Δημοκρατίας και Ισραήλ για την εργατική τάξη της Κύπρου;
Υπάρχουν μερικοί πιο προφανείς, που ακόμη και το ΑΚΕΛ έχει θίξει, όπως το να γίνουμε στόχος όπως απείλησε η Χεζμπολάχ.
Αλλά οι σημαντικότεροι κίνδυνοι σχετίζονται με την άνοδο του εθνικισμού και την εμβάθυνση του διχασμού των εργαζόμενων και από τις δύο πλευρές του διαχωρισμού.
Υπάρχει επείγουσα ανάγκη για τη δημιουργία μιας αριστερής, μαχητικής συμμαχίας μεταξύ κινημάτων στην Κύπρο και σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Οι εργαζόμενοι αυτού του νησιού χρειάζονται μια Αριστερά που θα βάζει πάνω απ’ όλα τα αιτήματα «Όχι στον πόλεμο για πετρέλαιο και φυσικό αέριο» «Όχι άλλο αίμα για τους υδρογονάνθρακες που καταστρέφουν τον πλανήτη· ας παραμείνουν κάτω από τον βυθό». «Όχι στη γενοκτονία, όχι στην οικοκτονία». Αυτό σημαίνει τερματισμό όλων των εμπορικών και στρατιωτικών συμφωνιών με το Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένης της εξερεύνησης και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου και της Ηλεκτρικής Διασύνδεσης. Μια τέτοια στάση θα συμβάλει ειλικρινά στον αγώνα ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων αλλα και στον αγώνα των Κυπρίων για επανένωση. Οι σύμμαχοι της κυπριακής εργατικής τάξης δεν είναι οι πολυεθνικές που επωφελούνται από την εξόρυξη υδρογονανθράκων ή την εκμετάλλευση της Λωρίδας της Γάζας μετά τη γενοκτονία. Οι σύμμαχοι της κυπριακής εργατικής τάξης βρίσκονται στην Ελλάδα, την Τουρκία, την Παλαιστίνη, σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, καθώς και σε ολόκληρο τον κόσμο, οι οποίοι γίνονται υποκείμενα εκμετάλλευσης προς όφελος της χρηματοδότησης ενός ακόμη πολέμου. Ήρθε η ώρα η Αριστερά να κάνει γενναία βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.
