Χαιρετισμός

Στα πλαίσια αυτού του σύντομου χαιρετισμού, δεν θα πω πολλά. Εξάλλου, είμαι βέβαιος ότι θα εμβαθύνουν στο θέμα οι εισηγητές που θα ακολουθήσουν.

Ακόμα όμως και αν κάτι μείνει πίσω, το ντοκιμαντέρ που θα παρακολουθήσουμε στην συνέχεια θα καλύψει επαρκώς.

Η ιστορία  του Κυπριακού συνδικαλιστικού κινήματος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία του τόπου μας. Οι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες επιδρούσαν και επιδρούν στις εξελίξεις καταλυτικά. Με αυτή την έννοια η μελέτη εργατικών αγώνων και σκληρών ταξικών συγκρούσεων δεν μπορεί να ιδωθεί μόνο μέσα από την στενή συνδικαλιστική προσέγγιση. Μια τέτοια απόπειρα θα ήταν αποσπασματική και δεν θα οδηγούσε σε σωστά συμπεράσματα.

Συνεπώς, αν επιχειρήσουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στο τι κέρδισαν οι ηρωικοί απεργοί, με αυστηρούς οικονομικούς και συνδικαλιστικούς όρους θα αποτύχουμε.

Αν δούμε τους αγώνες χωρίς να λάβουμε υπόψη τις πολιτικές συνθήκες, όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο θα είναι ημιτελής η προσπάθεια.

Αν σταθούμε μόνο στις ένδοξες σελίδες των αγώνων, αγνοώντας ότι υπήρχαν και μαύρες σελίδες και πάλι οι αναλύσεις θα υστερούν.

Υπάρχει πιο μαύρη σελίδα από την απεργοσπασία; Ποιος ο ρόλος της εκκλησίας, της αστικής τάξης, του τύπου, των δεξιών συνδικάτων;

Οι απεργοί έδωσαν μια σκληρή μάχη. Πλήρωσαν βαρύ τίμημα. Εβδομήντα έξη απεργοί καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης μέχρι και δύο χρόνια. Αρκετοί άλλοι διώχτηκαν για πάντα από τις δουλειές τους. Τους αρνούνταν ακόμα και την περίθαλψη σε άρρωστους και σακατεμένους Μεταλλωρύχους. Στέρησαν ακόμα και το γάλα στα πεινασμένα παιδιά των απεργών.

Ποιοι ήταν όμως οι απεργοί;

Ήταν προλετάριοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Εργάτες που τους ένωσε η ταξική τους θέση. Ο αγώνας τους στάθηκε πάνω από διαχωρισμούς.

Μαζί, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι εργάτες έδωσαν αυτή την άνιση μάχη ενάντια στη ντόπια και ξένη αντίδραση και βγήκαν νικητές.

Έτσι είναι που μπορεί να εξηγηθεί η φύση και το βάθος των σχέσεων της ΠΕΟ και της αριστεράς ευρύτερα, με τους Τουρκοκύπριους.  Είναι μια σχέση η οποία δεν δημιουργήθηκε στη βάση κάποιας ταύτισης πρόσκαιρων συμφερόντων αλλά μια σχέση που ατσαλώθηκε μέσα σε ένα καμίνι κοινών πολιτικών και ταξικών αγώνων.  Είναι σχέση που στηρίζεται στα κοινά συμφέροντα στους κοινούς στόχους και στα κοινά οράματα όλων των κυπρίων εργαζομένων, ανεξάρτητα αν η γλώσσα ή η θρησκεία τους είναι διαφορετική.

Αυτό χρειαζόμαστε σήμερα. Ενότητα, συσπείρωση και αποφασιστικότητα.  Όχι μεμψιμοιρίες ή δογματισμούς. Ούτε επικίνδυνες απλουστεύσεις, ούτε βέβαια και στείρες πατριωτικές ρητορικές.

Όπως είπα και στην εισαγωγή της σύντομης μου παρέμβασης, θεώρησα σωστό να μην μπω στην ουσία και στην λεπτομέρεια της σημερινής συζήτησης και δεν θα το κάνω για λόγους που εξήγησα πριν.

Κλείνοντας, θα θέσω ακόμα ένα αν.

Αν δεν επιχειρήσουμε να συνδέσουμε τους αγώνες του 1948 με το σήμερα, αν δεν ανιχνεύσουμε τα κοινά χαρακτηριστικά, αν δεν διαπιστώσουμε ότι άλλαξε ίσως το περιτύλιγμα σήμερα, όχι όμως και το περιεχόμενο των επιθέσεων, τότε και πάλι, δεν θα είναι ολοκληρωμένη η προσπάθεια που κάνουμε.

Είπα αρκετά αν, στην παρέμβαση μου. Ρητορικά βέβαια γιατί όλα αυτά και άλλα πολλά θα αναδειχθούν στην πορεία από τις παρεμβάσεις που θα γίνουν.

Ευχαριστώ ξανά για την πρόσκληση και εύχομαι οι εργασίες της σημερινής εκδήλωσης να εκπληρώσουν τους στόχους και τις προσδοκίες των διοργανωτών.